10 yıl geçti…

Acısı ilk günkü gibi içimizde.

Barışın güvercinleri, türkülerle, halaylarla uğurlandı.

Ama biz unutmadık, unutturmayacağız….!

Kara Cumartesi — ANKARA…

10 Ekim sabahıydı.

Sonbahar rüzgârıyla birlikte barış güvercinleri Türkiye’nin dört bir yanından gelip Ankara’da buluştular.

Uçacaklardı hep birlikte gökyüzüne; savaşlar olmasın, silahlar sussun diye.

Çocuklar ölmesin, analar ağlamasın diye…

Güzel bir ülke için, kardeşçe bir yaşam adına…

Barış diyeceklerdi, hep bir ağızdan.

Sıhhıye Meydanı’nda, özgürlüğün halayını çekeceklerdi.

Ama eli kanlı katiller görev başındaydı.

Türkülerden, halaylardan, güvercinlerden korktular.

Haince, alçakça bombaladılar. Kan gölüne çevirdiler Ankara’yı.

Güvercinler yerine parçalanmış bedenler uçuştu bir anda.

Ankara ölüm koktu, güneş ağladı.

Kuşlar sustu…

Ben de oradaydım. Dün gibi hatırlıyorum.

Hiç çıkmıyor aklımdan…

Barış için gitmiştik.

Ama o gün, devlet uyudu.

Bu suskunluk, bu ilgisizlik, bu ihmal… Katliama zemin hazırladı.

Bugün ve her 10 Ekim’de,

Orada yaşamını yitiren kardeşlerimizi rahmetle, saygıyla anacağım.

Kalbimizde yaşıyorlar.

Barış düşleriyle, halaylarla, türkülerle…

Unutmadık. Unutturmayacağız.

10 Ekim 2015 Ankara Gar Katliamı’nda hayatını kaybedenleri saygıyla anıyoruz. Barışın güvercinleri, unutmadık sizi……..